اختلال افسرده خویی یا افسردگی مزمن (به انگلیسی: Persistant depressive disorder) با دیس تایمی نیز شناخته می شود. به عبارت دیگر این افراد سالهاست که با مشکلاتی همچون، خلق پایین، احساس خستگی، نامیدی، اشکال در تمرکز و مشکلاتی در اشتها و خواب روبرو هستند. هرچند که این علائم شبیه، علائم افسردگی اساسی است ولی تفاوت عمده ای با افسردگی اساسی دارد. تفاوت اصلی آن در این است که افکار مرگ و خودکشی در فرد دیده نمی شود. به بیان دیگر می توان گفت که اکثر این بیماران دچار افسردگی طولانی مدت اما نسبتا خفیف هستند.
آنها بیشتر انرژی خود را صرف انجام کارهایشان می کنند، به طوری که انرژی زیادی برای جنبه های اجتماعی زندگی شان باقی نمی ماند. از آنجا که به نظر ناتوانی شدیدی ندارند، ممکن است تا وقتی که علائم شان در حد تشخیص واضح تر دوره افسردگی اساسی نرسد، بدون درمان باقی بمانند. این فرجام احتمالی اکثر مبتلایان به افسرده خویی است.
علائم اختلال افسرده خویی
- احساس خستگی و کمبود انرژی
- مشکل در تمرکز
- مشکل در تصمیم گیری
- احساس ناامیدی
- افزایش یا کاهش اشتها
- از دست دادن علاقه به کارهای روزمره
- پرهیز از فعالیتهای اجتماعی
